مبنای نظری و روش اصلاحی ارتودنسی

درمان ارتودنسی عمدتاً از دستگاههای مختلف ارتودنسی برای تنظیم هماهنگی بین استخوان های صورت ، دندان ها و اعصاب و عضلات فک بالا استفاده می کند ، یعنی بین فک های فوقانی و تحتانی ، بین دندانهای فوقانی و پایین و بین دندان ها و فک ها. رابطه غیر طبیعی بین اعصاب و ماهیچه هایی که آنها را به هم وصل می کنند ، هدف نهایی تصحیح دستیابی به تعادل ، ثبات و زیبایی سیستم شفاهی و فک است. تصحیح ناهنجاری مال اکلوژن به طور عمده به استفاده از لوازم خانگی در داخل یا خارج از حفره دهان متکی است تا "نیروی بیولوژیکی" مناسب را بر روی دندانها ، استخوان آلوئولار و فک مناسب ببرد تا باعث حرکت فیزیولوژیکی شود ، در نتیجه اصلاحات مال اکلوژن را اصلاح می کند.

1. انعطاف پذیری فک: فک ، به ویژه استخوان آلوئول ، یکی از فعال ترین قسمت های اسکلت انسان است. بازسازی فک شامل دو فرآیند است: تکثیر و جذب. این یک ویژگی مهم فیزیولوژیکی فک و اساس درمان ارتودنسی است. بنابراین ، تغییر فک در طی فرآیند تصحیح عمدتاً فرایند فیزیولوژیکی تعادل بین پوکی استخوان و پوکی استخوان است.

2. مقاومت فشرده سازی سیمان ، تحت همان شرایط نیروی ارتودنسی ، اغلب فقط جذب استخوان آلوئول وجود دارد ، اما مقدار کمی از جذب سیمان وجود ندارد.

3. ثبات محیط زیست در رباط پریودنتال ، پس از اتمام درمان ارتودنسی ، عرض پریودنتال ، ارتباط بین رباط پریودنتال و استخوان آلوئولار و سیمان می تواند به حالت عادی احیا شود.